Noodhulp

Pijn kan je wanhopig maken

Vaak lukt het mensen zelf aardig om hun leven met hun aandoening gelukkig en draaglijk in te vullen. Maar soms zijn er momenten dat de pijn zo lang duurt of zo heftig is dat de wanhoop toeslaat. Soms tot de wens maar liever dood te zijn. Het is lastig daarmee bij vrienden en familie aan te kloppen. En ook behandelaars kunnen daar niet altijd even goed mee omgaan. Bij mij mag je ook aankloppen voor deze noodmomenten, ook als je verder geen behoefte hebt aan coaching.

Je krijgt mijn mobiele nummer waarop je op ieder moment aan de noodbel kan trekken.
Als het niet lukt om te bellen kun je een app sturen.
Ik zal je op deze momenten niet zozeer coachen of advies geven, maar vooral bij je zijn en naar je luisteren, zodat je niet alleen hoeft te zijn op momenten van wanhoop.

Soms is de nood heel hoog en ben ik niet snel genoeg bereikbaar of is het midden in de nacht.
Dan kun je altijd bellen met 0900-0113.
Zij zijn 24/7 bereikbaar en je mag ze ook anoniem bellen.
Kijk voor meer op: http://www.113.nl

Een voorbeeld uit de praktijk

V. had een druk en vrolijk leven, vol met werk, man en kind, vrienden en hobby’s. Tot ze ineens geconfronteerd werd met helse pijnen in haar gezicht. Zo hels dat zij er gek van werd. Een medische zoektocht volgde. Op de scans was niets te zien. De diagnose was atypische aangezichtspijn. Omdat er geen conflict in de hersenen te vinden was, was behandeling niet mogelijk. Ook de medicijnen om de pijn op te vangen werkten maar matig. Bovendien kwam zij in korte tijd 10 kilo aan door de medicatie.

Na twee jaar ziekte werd zij volledig afgekeurd en verloor zij haar werk waar jarenlang haar hart had gelegen. Meestal had ze een vrolijke en positief bestaan. Maar bij vlagen had ze zoveel en zo lang pijn dat zij niet meer wist hoe ze dat kon opvangen. Zelfs methadon gaf in deze slechte periodes geen verlichting meer. Alles wat zij normaal als uitlaatklep en afleiding deed kon dagenlang niet meer omdat het de pijn verergerde. Hardlopen, in de tuin werken, zelf een warme douche of haren kammen kon niet.

Laat mij er niet meer zijn

Op dat soort momenten was de enige gedachte: laat mij er maar niet meer zijn. En hoe harder de omgeving dan riep dat zij toch zo mooi en leuk en positief was, hoe hardnekkiger de doodsgedachten werden. Zij had geen behoefte aan coaching, wel aan opvang van deze wanhoopsmomenten.

Ik sprak met haar af dat ze mij altijd kon bellen. Als ze daar de kracht niet voor had, stuurde ze een korte app: help! Dan belde ik haar.

Voor haar was het een veilig idee dat ze bij mij terecht kon met haar wanhoop en dat ik wist dat zij op die momenten niet kon denken aan oplossingen. Ze was niet meer alleen in haar donkerste verdriet en uitzichtloosheid. Er was vooral ruimte voor huilen, boosheid, uitzichtloosheid. Ze zei tegen mij dat het fijn was om op die momenten als een heel klein kind te mogen zijn in de veilige armen van een moeder.